Het Vierde Trimester is een term die we gebruiken voor de drie maanden na de geboorte van je baby. Deze periode is zowel voor de moeder als het kind even belangrijk als de zwangerschap. Je gaat als vrouw namelijk fysiek en emotioneel door een enorme transitie, met zijn specifieke behoeften en nood aan verzorging. En toch staan we hier zelden bij stil, is er weinig aandacht voor.

​

We bereiden ons tot in detail voor op de bevalling, de spulletjes voor de baby en de suikerbonen voor ons bezoek. Maar waar is de voorbereiding voor de mama? Wat staat haar te wachten na de bevalling? Wat heeft haar lichaam, hart en huishouden nodig, zodat zij in alle rust haar kleintje mag leren kennen? Zichzelf als mama mag leren kennen? Tot haar volle gezondheid mag herstellen?

​

In onze Westerse cultuur gaat na de geboorte alle aandacht naar de baby. Het bezoek stort zich op je pasgeborene met goedbedoelde verwachtingen en adviezen over doorslapers en flinke eters. Van ons wordt verwacht dat we snel weer de 'oude' zijn, met een strak lichaam, sociaal, seksueel actief en werkend leven. En zelf hebben we vaak geleerd, dat we dat toch allemaal wel alleen moeten kunnen verwezenlijken. Laat staan dat we gaan praten over onze mogelijke littekens, incontinentie, geboortetrauma's of relationele/seksuele problemen. Of überhaupt weten hoe hier mee om te gaan. Het hoort een roze wolk te zijn. 

 

Een gelukkige baby start bij een gelukkige en uitgeruste mama. Een mama die kennis heeft van de specifieke fysieke, emotionele en praktische hulp die zo nodig is in deze kwetsbare periode. En die weet hoe en waar ze hiervoor terecht kan, zodat ze zich volop kan focussen op haar herstel en het leren kennen van haar baby. Dit is niets nieuws, maar we zijn het wel vergeten. Onze maatschappij biedt er geen kader voor en dat laat zich zien in de duizelingwekkende cijfers van postpartum eenzaamheid, depressies en lange termijn gezondheidsklachten bij moeders.

 

Daarom is het belangrijk dat wij als vrouwen dit zelf opnieuw in handen nemen. Dat we ons proactief voorbereiden op een zachtere transitie van zwanger zijn naar het leven met een baby. Want als gevers van het leven, verdienen we veel meer ondersteuning dan het minimum dat we als 'normaal' aannemen.

​​

​